DRITERO AGOLLI  Kur të Jesh Mërzitur Shumë 

Këtu s'do të jem, do jem larguar; 
Nën tokë i tretur si të tjerët, 
Në kafenenë e preferuar 
Nuk do më shohin kamarierët.

Dhe nëpër udhët ku kam ecur, 
S'do ndihet kolla ime e thatë, 
Mbi varrin tim do të rrijë i heshtur 
Një qiparis si murg i ngratë.

Ti do trishtohesh atëherë, 
Se s'do më kesh në dhomë të gjallë, 
Dhe, kur në xham të fryje erë, 
Do qash me erën dalëngadalë.

Po kur të jesh mërzitur shumë. 
Në raft të librave kërkomë, 
Atje i fshehur do të jem unë, 
Në ndonjë varg a ndonjë shkronjë

Mjafton qeë librin pak ta heqësh 
Dhe une do zbres, do vij pas teje; 
Ti si dikur me mall do qeshësh, 
Si një blerim pas një rrëkeje.

      Dy Vëllezër dhe Ujku

Na ish seç na ish, more njerëz, 
Kullotnin shtatë dele dy vëllezër.

Një natë ranë ujqit në të shtata, 
Rrëmbyen dy dhe ikën me të katra.

Vëllezërit, kur pikasën, thirrën qentë, 
I ndoqën ujqit dhe shpëtuan dhëntë.

Nga qejfi që shpëtuan bagëtitë, 
I ftuan në gosti të gjithë miqtë,

Dhe pinë shtruar gjersa iku nata, 
Dhe hëngrën jo dy dele, po të shtata!

FAN NOLI              Anës Lumenjve

Arratisur, syrgjynosur, 
Raskapitur dhe katosur 
Po vajtonj pa funt, pa shpresë, 
Anës Elbës, anës Spree-së.

Ku e lam' e ku na mbeti 
Vaj-vatani e mjer-mileti 
Anës detit i palarë, 
Anës dritës i paparë, 
Pranë sofrës i pangrënë, 
Pranë dijes i panxënë, 
Lakuriq dhe i dregosur, 
Trup e shpirt i sakatosur?

Se ç'e shëmpnë derbederët, 
Mercenarët dhe Bejlerët, 
Se ç'e shtypnë jabanxhinjtë 
Se ç'e shtrythnë fajdexhinjtë, 
Se ç'e pren' e se ç'e vranë, 
Ç'e shkretuan anembanë, 
Nënë thundrën e përdhunës 
Anës Vjosës, anës Bunës!

Çirem, digjem i vrerosur, 
Sakatosur, çarmatosur, 
As i gjall' as i varrosur, 
Pres një shenj' e pres një dritë, 
Pres me vjet' e pres me ditë, 
Se ç'u tera, se ç' u-mpaka, 
Se ç' u-çora, se ç' u-mplaka, 
Lark prej vatrës dhe prej punës, 
Anës Rinit, anës Tunës.

Çakërdisur, batërdisur, 
Përpëlitur dhe zalisur, 
Endërronj pa funt, pa shpresë 
Anës Elbës, anës Spree-së.

Dhe një zë vëngon nga lumi, 
Më buçet, më zgjon nga gjumi, 
Se mileti po gatitet, 
Se tirani lebetitet, 
Se pëlcet, kërcet furtuna, 
Fryhet Vjosa, derdhet Buna, 
Skuqet Semani dhe Drini, 
Dridhet Beu dhe zengjini, 
Se pas vdekjes ndriti jeta, 
Dhe kudo gjëmon trumbeta: 
Ngrehuni dhe bjeruni, 
Korrini dhe shtypini, 
Katundar' e punëtorë, 
Që nga Shkodra gjer në Vlorë!

Ky ilaç e ky kushtrim 
Më bën djal' e më bën trim, 
Më jep forc' e më jep shpresë, 
Anës Elbë-s, anës Spree-së. 
Se pas dimrit vjen një verë 
Që do kthehemi një herë 
Pranë vatrës, pranë punës, 
Anës Vjosës, anës Bunës.

Arratisur, syrgjynosur, 
Raskapitur e katosur 
Brohorit me bes' e shpresë 
Anës Elbës, anës Spree-së.

 

Te Ura te Ura

Vraponi, o burra, 
Me armë, me topa, me kordh' e me shpata, 
Se dolli kuçedra e errët nga nata, 
Se ngriti bajrakun e lyer me gjak 
Dhe sulet prej Shjiakut në Durrës me vrap.

Kuçedr'e Turqisë, 
Hyen'e urisë, 
E rrahur nga Greku, nga Serbi e Bullgari 
Do gjak të thëthinjë dhe vjen te Shqiptari, 
Si gjarpër zvarniset, i sillet përqark, 
Me dinin në gojë, me helmin në bark.

Kuçedrën e vrarë 
E hasi më parë 
Thomsoni në Vlorë, kur vinte prej detit 
Me katërqint krahë, lubi' e Dovletit; 
E zuri për gryke, e shtriu përdhe 
Nga thonjt' i rrëmbeu të mjerin Atdhe.

Pastaj për së dyti 
Në Durrës e mbyti 
Dhe kokën ia shtypi me top nga Kalaja, 
Kur hodhi Esadin nga Froni, nga maja, 
Nga forca në pluhër, nga bregu në det, 
Me grusht prej rrufeje, që ngrin e që tret.

Kuçedra e thyer, 
Në turp e përlyer 
Përmblidhet e kthehet nga toka në Durrës 
Dhe ngrihet m'e fortë, në Gjol, afër Urës. 
Shqiptar'i verbuar vërsulet në det, 
Shkel Flamur dhe Nënë dhe vllezër po vret.

"Dy herë të theva, 
Të shtriva, të ndeva, 
Po prapë u ngjalle dhe prapë u ngrite, 
Prit më, the, prit më!" Dhe prap' iu vërvite, 
Dhe hovin kuçedrës ia preve, po re, 
Kalorës i huaj, që vdiqe për ne!

Nga Ura, nga Ura 
Po ikni, o burra? 
Ju ikni, po hij' e Kalorësit s'ikën! 
Kuçedrës tërbuar ajo i fut frikën, 
Se urën e ruan, se Urë'n e mpron 
Stihia - Shqiponjë, me qip e me thonj.

Te ura, te Ura, 
Vajtoni, o burra, 
Thomsonin e ngratë që ju vet' e vratë, 
Që pas nuk i ratë, po vetëm e latë, 
Kur shkonte kaluar të vdesë për ne, 
Për ju, të mallkuar, që s'doni Atdhe.

 

MIGJENI Lagja e Varfun

Krahët e zez të një nate pa fund
e varrosën lagjen pranë,
dritë, jetë, gjallsi askund,
vetëm errsinë e skam.

U harrue jeta e ditës
ndër shtresat e natës, e pagja
u derdh nga parzm' e errsinës...
n'andrra përkundet lagja.

Njerzit ndër shtëpia flejnë
me gjoksa të lakurtë e të thatë
e gratë... fëmi po u lejnë
pa ushqim në gji, pa fat,

Pushojnë gjymtyrt e shkallmueme
në punën e ditës së kalueme,
shërohen trutë e helmueme
në gjumin e natës s'adhrueme.

Veç zemrat e njerzve të lanun
me të rektunt prralla rrfejnë:
mbi barrat e jetës së namun
që shpirt dhe korriz thejnë.

Prralla mbi fëmij rrugaça
barkjashtë e me hundë të ndyta,
që dorë shtrijnë me vjedhë, me lypë
e ngihen me fjalë të ndyta.

Prralla mbi varza të fyeme
me faqe e me buzë të thithna.
Prralla mbi djelm, me të thyeme
shprese, në burg me duer të lidhna,

të cilt nesër para gjyqit
për delikt do të përgjegjin, 
vetëm dreqit e hyllit
të gjith fajet tash ua mbshtesin.

Kështu lagj' e varfun pëshpritë
dhe errsinës hallet tregon.
Një gjel i undshëm, me dritë
të hanës i rrejtun, këndon.

Hesht! or gjel kryengritës,
i lagjës së varfun. Këtu
nuk zbardh për ty drita e dritës.

i gjikuem je me ngordhë n'u.